اختلال کم توجهی در کودکان،اختلال کم توجهی و بیش فعالی در کودکان،اختلال کم توجهی – بیش فعالی در بزرگسالان،اختلال کم توجهی و بیش فعالی
اختلال بیش فعالی در جامعه امروز برخی والدین را درگیر کرده است. بهتر است بدانید که نوعی بیماری است که از دوران کودکی آغاز شده و به دلیل تاخیر در رشد بعضی از مناطق مغز ، کودک در سه محور اصلی میزان فعالیت ،میزان تمرکز، و قدرت کنترل تکانه های خود نمی تواند همانند کودکان هم سن و سالش عمل کند و بنابراین عملکرد وی در زمینه های تحصیلی،رابطه با دوستان،بازی،تصمیم گیری،کنترل عصبانیت، و …دچار افت می گردد.
در واقع حدود ده درصد کودکان در سنین دبستان مبتلا به این اختلال هستند.لازم به ذکر است که این کودکان معماغلب از بدو تولد ناسازگار بوده و به تدریج با افزایش سن علایم آنها پدیدار می شود.گاهی خانواده در 2 تا 3 سالکی متوجه فعالیت فراوان کودک می شوند.این کودکان به سختی می توانند بازیهای نشسته انجام دهند و اسباب بازیهای خود را تخریب می کنند.
جالب است بداتید که از طرفی به دلیل امر و نهی زیاد توسط والدین امکان دارد از سنین پایین لجبازی در آنها شکل بگیرد.در دبستان کودکان از نظر نشستن سرکلاس مشکل دارند و مرتب با همکلاسی های خود صحبت کرده یا سربه سر آنها می گذارندالبته در دبستان اختلال تمرکز خود را به صورت اشتباهات زیاد ناشی از بی دقتی در انجام تکالیف به ویژه در املا و ریاضی خود را نشان می دهد.تمرکز حواس این کودکان به راحتی با هرمحرک خارجی پرت می گردد و به دلیل فراموشکاری وسایل شخصی خود را خیلی گم می نمایند.بد نیست بدانید که ضمن انکه به طور کلی کودکان مبتلا به این اختلال بیش از سایر کودکان در معرض مشکلات دیگری مثل تیک،اختلال یادگیری،وسواس،سوئ مصرف مواد و ….قرار دارند.
بهتر است بدانید که هر کودکی که فعالیت زیاد یا بی دقتی دارد مبتلا به این بیماری نیست و بنابراین تشخیص بایستی توسط روان پزشک داده گردد. امکان دارد برخی از کودکان فقط قسمتی از این علایم را داشته باشند مثلا فقط پرتحرک و تکانشی باشندیا آنکه فقط در تمرکز مشکل داشته باشند.نبودن بعضی از علایم ردکننده تشخیص نیست. در واقع هرچه علاقه کودک به فعالیتی بیشتر باشد تمرکزش هم بیشتر می شود!!
بدنیست بدانید که این بیماری می تواند تا نوجوانی یا بزرگسالی نیز ادامه یابد که علایم ان تغییر می کند. لازم به ذکر است که عدم درمان به هر دلیلی می تواند نه تنها موفقیت کودک را کاهش دهد بلکه خطر بروز اختلالات ثانویه مثل اضطراب،افسردگی،وسواس،مصرف سیگار و مواد،رفتارهای پرخاشگرانه و اختلال شخصیت را بالا برد. در واقع درمان این اختلال در مرحله اول با دارو است و بعد از آن آموزش فرزندپروری برای والدین ضروری می باشد ولی با توجه به جنبه زیست شناختی قوی،انجام تکنیکهای فرزندپروری بدون دارو پاسخ چندانی در بر ندارد. پس بهتر است درمان با دارو همراه باشد.
مطالب مرتبط:
اختلال هراس
اختلالات سازگاری
اختلال رشد بچه
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
